Jij

Die perzikzachte wangen vragen om een kus
De nectarine vol met zoete liefde maakt me weer bewust
Ze laat me niet met rust, maar goed ook
Zonder haar sta ik buitenspel en voel me doelloos
Jij...bent op het juiste veld
Ik? Ik ben uitgeteld, ik luister wel maar reageer niet
Ik som alles op en heb niets anders dan eerbied
De hele wereld hoort me, maar dat laat me koud
Perfectie is jouw enige expressie, een volmaakte vrouw
We worden samen oud op jonge leeftijd
Een verbonden eenheid, ondanks de afstand
Ik denk aan je, hou van je zonder dat ik me vastklamp
Ik ben een doemdenker, alleen jij herkent de tendens
'N lach van jou maakt mij een gelukkig mens

Ik ben weer begonnen met schrijven

Ik ben weer begonnen met schrijven
Maandenlang niets op papier
Gedachten leeg,ik zweeg
Mijn pen zonder inkt, mijn linkerhand roerloos
Geen letter, geen woord, geen zin
Binnen in steeds boos
Woedeaanvallen gepaard met tranen van agressie
Zo veel ideeën, zo veel gevoelens
Maar geen verbale expressie
Ik ben weer begonnen met schrijven
Ik ben terug, niet terug van weggeweest, want ik was nooit hier
De deur was nooit open of dicht, gewoon even op een kier
Niets was me raakte, inspiratie mijn grootste vijand
Maakte ooit werk van mijn talent, nu al tijden in de bijstand
Tot vandaag, ik zag haar....lopen, haar aura onaantastbaar
Ik weet het nu al, ik mag haar, voor haar staat mijn hart klaar
Vindt ze vast raar, lach maar, maar wacht maar
Ooit zullen we samen zijn, een prachtbaar
Had je nooit gedacht maar, trouw zal ik je blijven
Een blik die het me deed, ik ben weer begonnen met schrijven

Ze kennen me

Ik ken m’n eigen weg, maar weet niet waar mijn wil is
Ze zitten me op de hielen, ze ken me zwakke plek, Achilles
Ze kennen me door en door, woord voor woord, m’n hart, m’n vertrouwen
Deed alles om de macht te behouden, maar had geen kracht om te sjouwen, het werd
een last op m’n schouders
Ze kennen me, m’n pieken en dalen
M’n diepe verhalen in liefde vertalend, er valt niets meer te halen
Ze kennen me, m’n gebrek aan nuance, mijn gekke gedachtes
Heb een plek voor mijn krachten, maar ren weg van m’n zwaktes
Ze kennen me, als mens zo veranderd, door ellende verkankerd
M’n schip waarmee ik voer naar landen, oceanen en stranden is nu gehecht aan ‘t anker
Ze kennen me, een kluns verre van handig
Verlangens zo groot, bang voor de dood, maar ik sterf voor m’n angsten
Ze kennen me, ik kan ze niet ontvluchten
Ga naar andere gehuchten, maar ze vangen me in de drukte
Ze kennen me, ze snappen me nog steeds
Ik werd harder door ’t leed, ‘s nachts wakker door het zweet
Wat een realist, een sadomasochist, ik ken de klappen van de zweep
Ze kennen me, kan ze niet in de maling nemen
M’n nare streken, een zwaar verleden, m’n pa verdwenen, nooit ’t gevaar vermeden
Ze kennen me, mijn vaardigheden oftewel waanideeën
Laat me leven, in de ban van vroeger, dat is te vaak gebleken
Ze kennen me, iets wat jij niet kan zeggen
Kijk in de verte, zie je staan maar gelijk weer vertrekken
Blijf nou nog ff, alleen maar om ’t spijt me te zeggen
Voor tijden van stress, wijs me de weg, geef me een blijk van interesse
Ze kennen me, ze fokken me op, loop met een bord voor m’n kop
Volg m’n eigen weg, maar blijk kort door de bocht
Ze kennen me, van binnenstebuiten, m’n innerlijk uitend, driftige buien
Snikkend en huilend, een donkere wolk in mij, regen tijdens zonneschijn maar ook het licht in ‘t duister
Ze kennen me.....wel degelijk, maken me vreselijk onredelijk
Ik gooi m’n eigen ruiten in en scherven brengen geen geluk
Ze kennen me, ze kunnen me niet handelen
Emoties ontgrendelen, m’n koude hart belemmert ze
Ze kennen me, ze blijven me voeden, soms lijkt ’t het goede
Maar ze bereiken mijn woede waardoor ik afwijk van m’n doelen
Ze kennen me, ja ze kennen MIJ!....Het zijn m’n eigen gevoelens

Mathematische romance

Ik ben stuk door de breuken
Liefde delen heeft even geen zin
Ik som alles op en zie het als een pluspunt: ik ben zeker te min
Zwevend in de zevende hemel, want daar doet het nooit pijn
Ik acht mijzelf speciaal, ben niet dertien in een dozijn
Reken maar van yes dat ik uitgeteld ben
Want er heerst tweestrijd in deze eenheid
Ik vind het drie keer niks en hoop oprecht dat ik alleen blijf

Liever een liefdesgedicht

Ik wil je liefhebben, ik wil je, lief, hebben!
Sprakeloos, ik kan niets zeggen, vastbesloten heb je m’n hart gestolen
Jij, dievegge!
Je brandend verlangen, je vurige blik
Geen nieuwe vlam, maar een langdurige fik
Ik blijf je toch trouw, geen Maria, wel een heilige vrouw
Een shot in de roos, Cupido richt zijn pijlen op jou
24 uur per dag zit je in m’n kop
Je maakt me kwetsbaar, nimmer doe ik trots
Je bent een vloedgolf, een branding, zittend op een rots
En je volgt je eigen pad,want daar kikker je van op
Je woorden zijn als de inkt in m’n pen, nooit verveeld door je stem
Als jij spreekt, sssssssst.....is het stiller dan Ben
Onder de maneschijn, de kracht van ’t samen zijn
Veertien februari dat is larie, elke dag is ’t Valentijn
Geen haat, maar je liefde die me steeds raakt
Wat ik meemaak, verzekerd me dat ik niet alleen sta
Jij aan m’n zij, overal waar ik heen ga
Ze doen je pijn, ik neem wraak, begin een oorlog voor jou, Helena
Je bent lief, prettig gestoord, maar nooit vind ik je gek
Intelligent en moedermooiste ben je echt, maar geen Oedipuscomplex
Soms ben je niet te pruimen, m’n druifje
Maar ik blijf een geluksvogel met jou als tortelduifje
Je bent m’n zielsverwant, lief hou je hart vast
Bewapend met een zwaard, je ridder op ’t witte paard
Maar jaag je niet in ’t harnas
Niets is gelogen, door jou ben ik ondersteboven
Liefde maakt blind, ik draag Stevie Wonder z’n ogen
Wij samen voor altijd, tot in de eeuwige dagen
Paradijs is met jou, niet met 72 maagden