Ze kennen me

Ik ken m’n eigen weg, maar weet niet waar mijn wil is
Ze zitten me op de hielen, ze ken me zwakke plek, Achilles
Ze kennen me door en door, woord voor woord, m’n hart, m’n vertrouwen
Deed alles om de macht te behouden, maar had geen kracht om te sjouwen, het werd
een last op m’n schouders
Ze kennen me, m’n pieken en dalen
M’n diepe verhalen in liefde vertalend, er valt niets meer te halen
Ze kennen me, m’n gebrek aan nuance, mijn gekke gedachtes
Heb een plek voor mijn krachten, maar ren weg van m’n zwaktes
Ze kennen me, als mens zo veranderd, door ellende verkankerd
M’n schip waarmee ik voer naar landen, oceanen en stranden is nu gehecht aan ‘t anker
Ze kennen me, een kluns verre van handig
Verlangens zo groot, bang voor de dood, maar ik sterf voor m’n angsten
Ze kennen me, ik kan ze niet ontvluchten
Ga naar andere gehuchten, maar ze vangen me in de drukte
Ze kennen me, ze snappen me nog steeds
Ik werd harder door ’t leed, ‘s nachts wakker door het zweet
Wat een realist, een sadomasochist, ik ken de klappen van de zweep
Ze kennen me, kan ze niet in de maling nemen
M’n nare streken, een zwaar verleden, m’n pa verdwenen, nooit ’t gevaar vermeden
Ze kennen me, mijn vaardigheden oftewel waanideeën
Laat me leven, in de ban van vroeger, dat is te vaak gebleken
Ze kennen me, iets wat jij niet kan zeggen
Kijk in de verte, zie je staan maar gelijk weer vertrekken
Blijf nou nog ff, alleen maar om ’t spijt me te zeggen
Voor tijden van stress, wijs me de weg, geef me een blijk van interesse
Ze kennen me, ze fokken me op, loop met een bord voor m’n kop
Volg m’n eigen weg, maar blijk kort door de bocht
Ze kennen me, van binnenstebuiten, m’n innerlijk uitend, driftige buien
Snikkend en huilend, een donkere wolk in mij, regen tijdens zonneschijn maar ook het licht in ‘t duister
Ze kennen me.....wel degelijk, maken me vreselijk onredelijk
Ik gooi m’n eigen ruiten in en scherven brengen geen geluk
Ze kennen me, ze kunnen me niet handelen
Emoties ontgrendelen, m’n koude hart belemmert ze
Ze kennen me, ze blijven me voeden, soms lijkt ’t het goede
Maar ze bereiken mijn woede waardoor ik afwijk van m’n doelen
Ze kennen me, ja ze kennen MIJ!....Het zijn m’n eigen gevoelens

Mathematische romance

Ik ben stuk door de breuken
Liefde delen heeft even geen zin
Ik som alles op en zie het als een pluspunt: ik ben zeker te min
Zwevend in de zevende hemel, want daar doet het nooit pijn
Ik acht mijzelf speciaal, ben niet dertien in een dozijn
Reken maar van yes dat ik uitgeteld ben
Want er heerst tweestrijd in deze eenheid
Ik vind het drie keer niks en hoop oprecht dat ik alleen blijf